Eenzaamheid? Verdriet? Depressie? Burn Out? Levensmoe? Corona - Vermoeidheid? Angst? Partnergeweld? Stalking?
Niemand om mee te praten?
"Wanneer het stormt in je hoofd,
je het even niet meer weet,
Wanneer je zelf begint te geloven,
dat niemand meer om je geeft,
Wanneer je denkt,
kon ik maar eens rustig praten,
zonder commentaar,
Wanneer je voelt, dit moet stoppen,
ik wil vooruit, dan ben ik daar,
Ik ben jouw luisterend oor,
jouw klankbord, diegene die je hoort,
Ik ben er voor jou, voor je verhaal,
ik ben iemand die zich niet aan je stoort,
Wat je ook vertellen wil, keer op keer,
Ik sta voor je klaar,
Wat ook je gevoelens zijn,
laat ze de vrije loop, zonder commentaar."
Mob.: +34 634 332 912 (Whatsapp) Email: all.ears.luistercoach@gmail.com
INTRO OVER ONS LUISTER COACH VERHALEN VRAGEN CONTACT
Soms krijg je het gevoel dat niemand wil luisteren naar jou problemen, écht luisteren. Maar al te vaak wordt er gereageerd met woorden die je op dat moment niet wil horen, die je op dat moment niet helpen. De drempel naar een psychiater is vaak te groot, en ook die geeft te gemakkelijk commentaar of je krijgt een hoge dosis medicatie die het probleem echt niet oplost.
Want het enige wat JIJ wil, is gehoord worden! ECHT gehoord! Zonder commentaar, zonder opmerkingen die je nog onzekerder maken. Gewoon iemand die naar je luistert, ook al doe je honderd keer hetzelfde verhaal.
Daarvoor bestaat er een luister coach, die ook effectief en aandachtig naar je luistert, zonder weerwoord, tenzij je dat zelf wil. Al doe je 100 maal hetzelfde verhaal omdat je daar behoefte aan hebt, dan nog zal de coach gewoon naar jou luisteren. Omdat gehoord worden van het allergrootste belang is!
Wat kan All Ears voor jou betekenen?
INTRO OVER ONS LUISTER COACH VERHALEN VRAGEN CONTACT
WIE BEN IK? MIJN LEVENS VERHAAL.
Mijn naam is Vera, en mijn levensstory zou je regelrecht uit een spannend boek kunnen halen. Helaas is het geen boek, maar was het werkelijkheid. En wie weet, misschien schrijf ik er ooit nog wel eens een boek over! Ik zal hier een ingekort verhaal vertellen om aan te tonen dat ik vaak weet waarover ik spreek. Dat ik heel veel mensen begrijp, en dat er een weg is om eruit te geraken, maar die is lang, en die heeft wilskracht nodig. En praten, heel veel praten.
Ik weet dan ook als geen ander hoe belangrijk het is om over je werkelijke gevoelens met iemand te kunnen praten. Jouw verhaal vertellen, zonder onderbrekingen, zonder de gebruikelijke commentaren die je van iemand terug krijgt en op dat moment niet nodig hebt of wil horen. Zonder medische opinies en vooral zonder verslavend makende medicatie. Want dat brengt je in een cirkel waaruit je heel lang niet kan ontsnappen.
Ik weet dat mensen zoeken naar een luisterend oor. Maar dit bijna zelden of nooit in hun naaste kring zullen vinden. Niet bij de ouders, kinderen, familie, zelfs beste vriend/vriendin of werkcollega. Waarom niet? Je zal tegenover deze personen nooit volledig de waarheid kunnen vertellen. Je wil hen niet kwetsen, je wil niet dat ze weten hoe diep je wel zit, je wil hun medelijdende blikken niet zien. Of het tegenovergestelde, je wil het net wel vertellen, maar hoe vaak krijg je dan niet als antwoord dat je je aanstelt? Dat je aandacht zoekt?
Met je dokter praten is ook vaak lastig, want hij heeft maar 15 min per patiënt, lang niet genoeg voor je hele verhaal, en bovendien luistert hij maar met een half oor!
Dit heb ik ook meegemaakt met psychologen, psychiaters, zelfs de luisterlijnen die je aangeboden worden.
Ik moest mijn verhaal doen, keer op keer, kreeg antwoorden waarvan ik zelf ook al wel wist waar en hoe alles in elkaar zat, om daarna een zeer hoge dosis aan kalmeer medicijnen te krijgen waar ik jaren over gedaan heb om er vanaf te geraken!
Daarom kan een luistercoach net heel belangrijk zijn. Het is iemand die je niet kent, geen vooroordelen heeft, die effectief en aandachtig luistert, misschien af en toe wel eens onderbreekt om bepaalde zaken nader te verklaren en beter te kunnen begrijpen. Die geen medelijdende blikken geeft, geen commentaar die je duizenden keren gehoord hebt, maar je misschien kan laten inzien waar het probleem zit.
Door je verhaal keer op keer te vertellen, kan je ook dieper ingaan op bepaalde zaken, en ga je vaak ook zelf plots beseffen hoe je die kan veranderen.
Een luistercoach geeft geen medische feiten, geen medicatie, maar luistert.
En vooral, het is iemand waar tegen je verhaal naar waarheid kan vertellen!
Zoeken we die aandacht? Natuurlijk want je wil je verhaal kwijt, je wil het uitschreeuwen dat je het niet meer aan kan. Maar wat je niet wil zijn de antwoorden van "ach zo erg zal het allemaal wel niet zijn", of "overdrijf je niet een beetje", of nog beter " komaan verman je en ga ervoor want na regen komt zonneschijn". Terwijl voor jou de zon al lang niet meer schijnt.
Ik ben geboren als oudste dochter in een gezin van twee. Mijn zusje is 4 jaar jonger dan ikzelf. Eigenlijk hebben we tot op een bepaalde leeftijd een heel mooie jeugd gehad. Mijn ouders hielden hun problemen goed verborgen voor hun beide kinderen. Tot dit op een moment niet meer kon. En natuurlijk merk je als kind wel eens dat er iets fout is, maar de generatie waar ik vandaan kom, werd toen nog niet zo geconfronteerd met grote mensen problemen!
Tot op mijn 12de, mijn ouders plots gingen scheiden. De confrontatie was hard, heel hard. Mijn vader ging enkele huizen verder met zijn minnares samen wonen, wij bleven met mama achter. Elke dag werd mijn moeder en wij als kinderen, geconfronteerd met een vader die plots bij een andere vrouw met nieuwe kinderen woonde. Voor mijn moeder moet dit een hel geweest zijn. En toch hield ze haar verdriet vaak voor zichzelf.
Ik probeerde als kind van 12 de rol van de vader wat over te nemen in ons gezin, een verantwoordelijkheidszin die ik heb en me later wel eens in problemen heeft gebracht. Teveel verantwoordelijkheidsgevoel is ook niet goed.
En huilen mag best.
Jaren gingen voorbij, met moeite konden we het redden, maar mijn moeder deed er alles aan om ons een normaal leven te geven. Ze was een schat van een vrouw.
En toen sloeg het echte noodlot toe.
Daar waar we dachten dat een echtscheiding, begin jaren 70 (!), al heel erg was, kwam nu een grote klap.
Ik was net 16 jaar geworden, toen mijn moeder op een dag thuis kwam van een controle in het hospitaal. Met slecht nieuws, heel slecht nieuws.
Er was mondholtekanker aangetroffen en ze moest heel snel geopereerd worden. Ik herinner me nog waar ik was en hoe ze het vertelde. Ik herinner me zelfs nog de wanhoop in haar ogen, de blik die ze me gaf. Als alleenstaande moeder je jonge kinderen alleen moeten laten om een zware operatie te ondergaan, het moet verschrikkelijk voor haar geweest zijn.
Mijn vader die ondertussen weer een andere relatie had kon/wou ons niet helpen, dus ik besloot om mijn school vaarwel te zeggen en te gaan werken. Ik deed al vakantie en weekendwerk in hetzelfde restaurant als mijn moeder, dus ik ging vragen of ik haar taak mocht overnemen.
Op school zorgde de directrice voor de nodige documenten dat ik niet meer schoolplichtig was, en de directeur van het restaurant gaf me niet enkel de job van mijn moeder, maar ook haar loon! Niet dat van een 16 jarige.
Zo kon ik ook twee shiften per dag doen, wat genoeg opleverde om met ons gezinnetje te overleven.
Na een eerste operatie volgde enkele weken later een tweede, en werd haar toestand er niet beter op. Er was iets fout gelopen tijdens de operatie en ze kon haar mond amper nog 1 cm openen. Ze vermagerde zienderogen, werd zwak, maar bleef vechten. Van chemo was toen nog geen sprake, dus er werd niets gedaan. ZIj ging terug werken en genoot zoveel ze kon van het leven. Haar hoogtepunt in die periode was het nog beleven dat ze een kleindochtertje had, mijn dochter. Nog twee jaar heeft ze van haar kunnen genieten, en daar ben ik nu heel blij om. Wij dachten dat ze wel zou genezen, maar mama verzweeg dat haar gezegd was dat ze nog max 4 jaar te leven had. Ze was amper 43 jaar.
Ik was toen nog sterk en kon de wereld aan.
Uiteindelijk werden het nog 6 jaren die ze overleefd heeft, op haar 49ste is ze van ons weggerukt door een vreselijke ziekte, die een leegte achterliet die we nu nog altijd voelen.
Ze had nog zoveel willen beleven en nog zoveel willen doen, waren een van haar laatste woorden, en aan die woorden heb ik mij mijn verder leven opgetrokken! Wetende dat het niet iedereen gegund is om oud te worden.
Op mijn 22ste werd ik mama van een wolk van een dochter die ik zo passioneel graag had gewild. De relatie met haar papa liep echter spaak en ik ging alleen verder.
Nog steeds heel sterk, ik kon de wereld aan. Ik was een grote flapuit, iemand die alles uit het leven haalde en al wat ik deed, moest met enorm veel passie gebeuren.
Ik ging terug cursussen volgen, deed diverse losse jobs, want stilzitten was aan mij niet besteed. Ik was als een wervelwind die overal doorheen ging.
Niet alles was even gemakkelijk maar ik was enorm flexibel en zag overal het leuke van in. Soms wel eens tot ergernis van de mensen die met mij moesten samenleven.
Af en toe kon ik ook wel eens de drama queen in mezelf boven halen en de nodige aandacht zoeken. Maar eerlijk, ik besefte dat ook. Wat ik bijvoorbeeld zelf niet inzag was dat mijn turbulente gedrag een nadelige invloed had op mijn dochter, die toch mijn alles was? Waarom zag ik dat niet? Ik verstopte teveel van mijn energie in het wegsteken van mijn rugzak uit het verleden. Want hoezeer ik altijd ontkend heb dat ik een trauma had overgehouden aan mijn latere jeugd., de echtscheiding, de dood van mijn moeder, het scheiden van de vader van mijn kind, dat trauma was er wel degelijk. Ik stak het gewoon weg door mijn manier van leven.
In 1989 ben ik getrouwd met een man die ik - nadien pas beseft - heel graag zag. Maar ik kon dat turbulente leven niet opgeven, ik bleef maar doorgaan tegen 200km per uur. Ik deed gewoon waar ik zin in had, zonder te vragen of mijn partner dat eigenlijk wel leuk vond. Ik had toen al moeten beseffen dat ik niet goed bezig was, maar dat dringt niet tot je door.
"De beste gesprekken gebeuren niet wanneer we proberen goed te praten.
Maar als we goed proberen te luisteren"
En toen kwam daar plots de klap, veel harder dan ik me had kunnen voorstellen.
Ik werd verliefd op een andere man, niet zomaar verliefd, gewoon idolaat, alles overheersend en passioneel verliefd.
De eerste twee jaar liep ik op wolken ook al was onze relatie niet evident want we waren beiden nog gehuwd. Maar we kozen voor elkaar en gingen samenwonen.
En toen begon voor mij een proces waarvan ik - de sterke vrouw - nooit gedacht had dat dit me kon overkomen!
Ik had al wel ondervonden dat mijn rugzakje uit het verleden de oorzaak was van mijn wilde levensstijl,. Dat dit voor mij het wegstoppen van mijn zware gedachten en donkere dromen was. Maar ik was nog altijd te trots om dit toe te geven. Wanneer iemand uit mijn directe omgeving mij hierover aansprak, dan gaf ik niets toe, ik hield me stoer en rechtop. Maar ik begon meer en meer te drinken, ik begon mij meer en meer op mijn werk te storten, en ik begon slaappillen te nemen.
Eens we samenwoonden begon mijn grote liefde terug alleen op stap te gaan, terug zijn vriendenkring op te zoeken, zich anders tegenover mij te gedragen. Ik voelde dit aan alsof hij me niet graag meer zag. Als ik hem hierover aansprak dan antwoorde hij dat verliefdheid maar zolang duurt als een zwangerschap plus 9 maanden!
Ik voelde me meer en meer eenzaam, verlaten, moe, en depressief.
Ik ging 's avonds slapen met een dosis slaappillen, stond 's morgens op met peppillen en moest die gedurende de dag ook nemen om te kunnen functioneren. En zo reed ik ook met de auto, deed ik mijn optredens en shows, en ging ik door. Het werd erger en erger, zo erg zelfs dat ik op de praktijk van mijn schoonzus die dokter was, de pillen uit de kast ging stelen en overal waar ik kon verstoppen.
Op een dag was ik weer zover weg, had ik zoveel pillen genomen dat ik viel, terwijl op een voorgeselecteerde toets op mijn gsm drukte, en zo mijn leven gered heb. Want de persoon aan de andere kant van de lijn had direct door dat er iets fout was. Ik werd in allerijl naar het ziekenhuis gevoerd, brak de ziekenwagen half af, en eens opgesloten in een kamer, gooide ik een zetel door het raam van de 2de verdieping. Ik moest bij een psychiater komen die me honderden vragen stelde. Die maar bleef zeggen wat mijn probleem was. Ik ben rechtgestaan heb hem in de ogen gekeken en gevraagd of hij mijn vriend terug verliefd op mij kon maken? Grote stilte met een euh als gevolg. Nee dat kon hij niet. Wat zat ik daar dan te doen? De man luisterde geeneens naar wat ik hem vertelde. Mijn vriend evenmin. Later, pas jaren en jaren later, kwam ik tot de ontdekking dat ik hem eigenlijk door mijn plotse afhankelijkheid van hem, van me had weggejaagd. Hij was immers verliefd geworden op die sterke zelfstandige vrouw, en kreeg plots een vrouw die zo afhankelijk van zijn liefde werd, dat ze niet meer kon functioneren.
Het is niet bij die eerste keer gebleven. Nog vele malen heeft zulke scenario's zich afgespeeld. Ik kon me immers niet losmaken van hem. En gek genoeg, hij van mij ook niet.
Ik dacht in al die jaren geen enkele keer aan de ellende die ik mijn eigen kind aandeed. Hoe kon ik ook als ik stoned van de pillen rondliep en aan niks anders kon denken dan aan die ene man!
Ik kreeg in 1999 de keuze tussen een opname in het ziekenhuis, of naar mijn vader in Spanje gaan, om af te kicken. Ik koos voor het laatste. Maar daarmee was het probleem totaal niet opgelost.
Depressie, angst en paniekaanvallenzijn geen teken van zwakte,
maar eerder een teken dat iemand te lang te sterk heeft moeten zijn.
Ik bleek zwanger te zijn van hem, een groot probleem. Maar er werd beslist dat ik terug zou komen en we het terug zouden proberen.
Dat zwaar pillenmisbruik niet zonder gevolgen blijft, is dan ook gebleken. Na weer maar eens een ruzie over de nieuwe vriendin en een confrontatie, kreeg ik een miskraam. Het kindje bleek bovendien ook een handicap te hebben, wellicht te wijten aan de vele pillen. Ik was 5 maanden ver.
Ik begon te pendelen tussen Spanje en België. En ik had mezelf gezworen om vanaf dan voorgoed met de pillen te stoppen.
Maar tussen voor jezelf het voornemen maken om te stoppen en daadwerkelijk tegen een verslaving vechten zit toch een groot verschil. Veel vrienden en familie raden me aan om professionele hulp te vragen. Maar koppig als ik ben, en uit ervaring zelf meegemaakt te hebben, heb ik dit geweigerd. Ik wou niet terug NOG eens hogere dosissen krijgen, of andere medicatie.
Want gek genoeg, als je tegen een arts of psychiater zegt dat je een pillen verslaving verleden hebt, dan toch schrijven ze je weer iets voor! Alsof het niets betekent dat je ermee wil stoppen, niet verder gaan!
Ik vertrok naar Spanje, naar mijn vader.
In Spanje werd ik continue in het oog gehouden, ik ging weer helemaal uit mijn dak, want ik kon maar niet geloven dat ik naar Spanje verbannen werd en mijn vriend met de kinderen elders de paasvakantie doorbracht.
Pillen had ik niet bij, daar was wel voor gezorgd, maar dankzij een kennis die ik daar tegenkwam, en de credit card van mijn vriend, vloeide de drank rijkelijk. Als het maar iets was om in een roes te geraken.
Ik had zo een grote nood om eens goed met iemand te praten, misschien zelfs om mijn vader eens de huid vol te schelden over wat hij ons had aangedaan als kinderen, maar ik deed het niet.
Niemand wou immers echt luisteren. Meer en meer werd gezegd dat ik me sterk moest houden, die man moest verlaten, een nieuw leven beginnen, enz. Dingen die ik eigenlijk niet echt wou horen! Maar ik deed het toch.
Misschien was verandering van omgeving en even weg van mijn verschroeiende liefde wel een goed idee. Dus ging ik voor het zomerseizoen terug naar Spanje. Ik had daar tijdens de paasvakantie een oude kennis terug gezien vanuit mijn jeugd. Hij had een leuke maar wat oudbollige bar-restaurant en ik zag het wel zitten om hem te helpen. Ik kan goed koken, en heb jaren in de horeca gewerkt, dus dat kon ik wel aan. Bovendien lag mijn showseizoen stil tijdens de zomermaanden. Het beviel me ook wel om in Spanje te zijn, en elke twee dagen belde ik naar mijn vriend. De ene keer met een gelukzalig gevoel nadien omdat hij lief tegen me was geweest, de andere keer weer depressief omdat ik vond dat hij bot tegen me was. De pillen begon ik minder en minder te nemen. Ik maakte lange wandelingen op het strand en dacht over het verleden. Waar zat toch mijn probleem? Was het mijn vader? Mijn verantwoordelijkheidsgevoel? Het nooit nee kunnen zeggen tegen anderen en iedereen altijd maar willen pleasen? Was er nog iets gebeurd wat ik bewust verdrongen had en me niet meer kon herinneren? Ik kwam er nog steeds niet achter. Mijn nieuwe vriend en partner in Spanje, de man van de bar, bleek een zwaar alcohol probleem te hebben, dus het werd er niet beter op.
In september moest ik terug naar België want mijn werk begon weer.
Ik keek er ook naar uit om terug naar huis te gaan, terug bij mijn geliefde te zijn. De douche die ik toen eind Augustus kreeg, was dan ook heel erg koud.
Gewoon een fax met de tekst dat ik niet meer naar huis hoefde te komen want hij had een nieuwe vriendin. Ik was niet meer welkom.
Ik ben desondanks gegaan. Bleef bij mijn zus logeren, en zocht hem op om dingen uit te praten. Zonder resultaat op dat moment. Daar kwamen de buien weer en ook het pillen gebruik ging weer de hoogte in.
Met alle gevolgen erbij.
Spijt van gisteren, angst voor morgen, ze hebben weinig zin.
Laat je niet leiden door je zorgen, maak vandaag een nieuw begin.
Ik leerde toen mijn huidige echtgenoot kennen.
We zijn inmiddels 16 jaar samen, waarvan 9 jaar gehuwd.
Ik ben rustiger geworden, de wervelwind is weg, het turbulente is weg, maar ook de passie in mijn leven lijkt weg te zijn. Want alles wat ik deed was altijd met heel veel passie, en dat stukje van mezelf schijnt verdwenen of minstens verdoofd te zijn. Bewust of onbewust? Want ik weet heel goed dat diezelfde passie me steeds in de problemen heeft gebracht.
We zijn beiden van Spanje terug naar België verhuisd maar slechts voor enkele jaren. Ik kon niet meer wennen aan het leven in België. Bovendien kreeg ik tweemaal kanker op amper een dik jaar tijd, en kwamen die woorden van mijn moeder terug naar boven. Nog zoveel te zien, nog zoveel te beleven.
We zijn in 2013 terug naar Spanje verhuisd, ditmaal naar de Costa del Sol. Gemakkelijk hebben we het niet gehad. Integendeel. Veel financiële problemen, nog eens een keer kanker, een horrorhuis met een agressieve eigenaar, en dan niet te vergeten, de corona crisis.. We hebben heel veel zwarte sneeuw gezien,
maar ook nieuwe dingen geleerd en onze grenzen leren verleggen.
Dat financiële problemen ook kunnen leiden tot een depressie is maar al te goed gekend. Ook angst is hier niet vreemd. Angst over hoe het verder moet, wat er gaat gebeuren, of je het zal redden of niet, het hangt allemaal aan elkaar vast. Het wordt een vicieuze cirkel waar je enkel uit geraakt als je de problemen zelf kan erkennen en als je bereidt bent om je leven totaal om te gooien. Maar echt gemakkelijk is dit niet.
Mijn man en ikzelf hebben ooit zover gestaan dat we besloten om er misschien toch maar zelf een einde aan te maken. We hadden zelfs de plannen al klaar. En dan vraag je jezelf af, waarom toch? Je woont in een land waar de zon bijna alle dagen schijnt, je hebt een reuze familie en echte vrienden en toch heb je die zwarte gedachten. Feit dat je ook niet met elkaar kan praten omdat je niet op dezelfde golflengte zit, doet ook veel. In Spanje heb ik geen echt, hechte vrienden, waar ik mee kan praten, met mijn familie is dit heel moeilijk want zij zien uiteraard wel wat er fout is in mijn leven, alleen, ik zag het zelf niet. En ze konden mij ook niet overtuigen. Ik heb een super lieve vriendin waar ik wel mee kan praten maar toch niet 100% voluit want ik weet dat ik haar dan ongerust maak.
Zoals ik mezelf beloofd had, zou ik stoppen met het nemen van pillen.
En ik moet zeggen dat me dit tot op een bepaalde hoogte wel gelukt is.
Ook mijn vriend zag dit en stilaan zocht hij terug meer en meer contact met mij. In die mate zelfs dat ik terug bij hem bleef logeren al die weken dat ik in België was. Ergens beviel die nieuwe regel mij ook wel. Kwam ik aan in Belgë dan haalde hij me op, ik bleef bij hem en we deden heel veel samen maar hadden ook onze eigen interesses, en eens ik terug in Spanje was, ging hij terug naar zijn vriendin. Ik vond het wel een goeie combinatie en het lukte me zo nog beter om van de medicatie af te blijven. Heel af en toe, als er in Spanje iets ernstigs gebeurde, greep ik er nog wel eens naar, maar in mindere mate. En steeds minder en minder.
Uiteraard begreep ik wel dat deze situatie niet kon blijven duren. Toch hebben we het zo 4 jaar extra uitgehouden. Tot hij een nieuwe liefde tegen kwam en ik zelf wel merkte dat het ernstig was. Ik had intussen ook al meer en meer de echte man leren kennen, met zijn fouten en ergernissen, dus het idolate, alles overheersende was weg. Dat maakte dat ik hem toen gemakkelijk kon los laten. Vanaf dan waren we de beste vrienden en we bleven dat nog jaren en jaren. Hij was heel belangrijk voor mij. Was. Want intussen heb ik volledig afstand gedaan en kan ik nu eerlijk in mezelf zeggen dat ik een idioot geweest ben om een geweldige man waar ik mee gehuwd was, te laten staan voor iemand zoals hij. Eigenlijk een narcist en egoïst. Maar toen men dat destijds tegen me zei, zou ik ongelukken gedaan hebben! Niet wat ik wou horen toen!
Ik ben nog steeds trots dat ik mezelf helemaal van de medicijnen afgeholpen heb. Nog 1 keer is het later voorgevallen, daarna nooit meer. Ik heb het zelf gedaan. Door meer inzicht in mezelf te krijgen en zien waar ik mee bezig was en dat je nooit de verantwoordelijkheid bij iemand anders mag leggen. Jij en jij alleen laat toe wat je toe wil laten en doet wat je doet.
Was daarmee mijn levens story ten einde? Absoluut niet. Een nieuw tijdperk kwam eraan. Eentje met een man die de drank liever zag dan mij, en een stalker die me 7 jaar het leven zuur heeft gemaakt. Tot en met een zelfmoordpoging toe. Een dokter die voor de Guardia Civil werkt heeft me toen als therapie aanbevolen om mijn verhaal neer te schrijven, als ik er echt met niemand over kon praten. Wat ik toen ben beginnen doen. Ooit breng ik het misschien uit, maar nu nog niet.
Jaren ben ik door de Guardia Civil als een paranoide vrouw met veel fantasie aanzien. Ze maakten de pv's wel op, maar geloven, dat deden ze niet. Dat merkte je wel. Tot er een hogere officier die frans sprak, contact opnam met Frankrijk om de achtergrond van de stalker na te trekken. Toen bleek dat het om een ontsnapte gevangene ging, die in Frankrijk 2 vrouwen had verkracht, geweld tegen vrouwen, en zelfs eentje die daardoor zelfmoord had gepleegd. Allemaal hetzelfde type vrouw zoals ik. Toen ging ineens alles in een versnelling. Ik werd geloofd, elke week moest ik op de rechtbank zijn, ik kreeg zelfs 24/24 en 7/7 persoonlijke bescherming. De dader vloog voor 8 maanden achter de tralies, maar daarna werd het geweld nog erger. Hij is tenslotte gestorven aan een hersenbloeding, maar het trauma dat het heeft achtergelaten ben ik nog lang niet kwijt. De machteloosheid dat iemand je zover kan drijven dat je je leven wil opgeven, je zo kan raken zonder gestraft te worden, het blijft hangen. Dat je klacht gaat neerleggen en uitgelachen wordt, of niet geloofd. Je bent een aantrekkelijke vrouw dus je zal het zelf wel uitgelokt hebben zeker?
Zelfs nu 14 jaar later denk ik hier nog wekelijks aan.
En in tegenstelling tot mijn man, heb ik heel veel behoefte om te praten.
De kentering kwam toen ik totaal onverwacht en nooit meer gedacht, een kleinzoontje kreeg. Plots kreeg ik vlotte gesprekken met mijn dochter, leerde ik dingen erkennen die ze me al jaren zei maar ik niet wou aannemen. Ik was voordien al met mijn cursus luister coach begonnen, net omdat ikzelf zo onvoorstelbaar graag gehoord wou worden, en wist dat ik niet de enige was.
Ik ging mezelf er nog harder op toeleggen.
Mijn dochter die trauma begeleidster is, leerde me ook bepaalde zaken aan die me de ogen deed openen. Maar op je 60ste je leven helemaal overhoop gooien en een ander leven te gaan leiden, dat is echt niet evident, en het neemt heel wat tijd in beslag. Maar beetje bij beetje lukt dit wel.
Ik heb ook mijn passie terug gevonden. Mijn passie voor mijn honden die me onvoorwaardelijke liefde geven, maar me tevens ook beperken in sommige beslissingen in mijn leven. Mijn honden die me nodig hebben en waar ik de hele dag mee bezig ben. Bij hen kan ik mezelf zijn, ik kan voor hen zorgen en krijg daar zoveel liefde voor terug, zonder dat ze iets van mij verwachten.
Door de corona crisis ben ik al veel in contact gekomen met mensen die eenzaam zijn, die problemen hebben, van welke aard ook, die nood hebben aan een goed gesprek en gehoord willen worden.
Het heeft me dan ook doen beslissen om te starten met datgene waar ik voor geleerd heb en waarmee ik anderen misschien kan helpen. Zo heb ik de opleiding tot luister coach niet voor niets gedaan en doe ik er ook iets mee! Naar anderen toe.
INTRO OVER ONS LUISTER COACH VERHALEN VRAGEN CONTACT
WAT IS EEN LUISTER COACH EN WAT KAN ZIJ VOOR JOU BETEKENEN?
Het woord zegt het een beetje zelf. Een luister coach is iemand die naar je luistert. Die 100% aandacht voor je heeft en voor wat je te vertellen hebt. Dit betekent dat een coach niet bezig is met het oplossen van eigen problemen en nooit verteld uit eigen problemen. Natuurlijk mag een coach ervaringen delen uit het verleden, zonder echter het woord over te nemen van de klant, want we spreken hier niet van een patiënt gezien het niet tot de medische sector behoort. Het is absoluut belangrijk dat de klant zijn/haar verhaal kan vertellen zonder steeds onderbroken te worden door opmerkingen over de eigen problemen van de coach.
Een goede luister coach zal ook geen mening over je vellen, of meedelen, tenzij de klant erom vraagt. Het is immers zo dat de luister coach misschien wel oplossingen kan zien, of een mening kan hebben, maar die daarom niet de juiste is voor de klant. Daarom zal de luister coach ook geen handelingen uitoefenen of medische adviezen geven. Daarvoor is een luister coach niet opgeleid.
Indien de klant een goede vertrouwensband opbouwt met de luister coach en graag wil weten wat hij/zij over de problemen denkt, dan kan een luister coach wel suggesties meegeven maar die mogen nooit van medische aard zijn, en enkel als de klant er zelf om vraagt.
Een goede luister coach zal niet oordelen en zal samen met de klant proberen een oplossing te vinden waarin de klant zich kan vinden op een haalbare en realistische manier.
Een goede coach zal luisteren en de juiste vragen stellen om zo tot de kern van het probleem te komen. Echter zonder opdringerig te zijn en de klant zelf te laten beslissen hoever hij/zij wil gaan in het gesprek. Uiteraard kan dit niet in 1 gesprek sessie, daarvoor moet eerst een vertrouwensband worden opgebouwd met de coach. Dat is vaak het probleem met familie of vrienden. Gesprekken met hen duren soms lang, zonder tot de inhoud van het gesprek te komen omdat de klant niet voluit wil gaan in zijn/haar verhaal.
Een goede coach is ook in jou persoonlijk geïnteresseerd. Wie ben je, wat doe je, waarom gaat het fout?
WIE KAN GEBRUIK MAKEN VAN EEN LUISTER COACH?
- Kinderen en tieners met problemen
- Personen met een depressie
- Personen met een burn out
- Personen die lijden aan een immens verdriet
- Mannen of vrouwen die te maken hebben met partner geweld
- Personen die te lijden hebben onder de corona crisis
- Personen die zich eenzaam voelen
- Mannen of vrouwen met zwarte gedachten
Kortom mensen die nood hebben aan een goed communicatief gesprek met iemand die echt naar hen luistert.
Een goede coach zal ook nooit negatieve commentaar geven, maar altijd opbouwend en positief. Vaak door ervaring uit het verleden, kan een couch positieve punten van de klant naar boven halen en daar verder op ingaan, echter zonder de klant te pushen of een mening op te dringen. Een positief en constructief gesprek is net datgene wat de klant wil. Gehoord worden, je verhaal kunnen doen kan soms al tot veel zelfinzicht leiden bij de klant zelf. Wat een positief resultaat tot gevolg kan hebben.
INTRO OVER ONS LUISTER COACH VERHALEN VRAGEN CONTACT
Heb jij een verhaal waar je mee zit, dat je graag wil vertellen?
Je wenst geen persoonlijk gesprek met de Luister Coach online?
Stuur dan jouw verhaal naar ons door. Wij garanderen jou je anonimiteit, en geven je een nummer. Misschien iet wat onpersoonlijk, maar dit is om jou te beschermen. Wij willen jou verhaal delen met andere lezers die zich misschien in jouw verhaal herkennen, zonder jouw naam of identiteit te vermelden. Indien mensen met jou persoonlijk contact willen opnemen, dan zullen we jou hier eerst over contacteren en als je dit graag wil, dan pas zullen we contact gegevens doorgeven. Indien niet, dan blijft alles anoniem.
0001
Hallo,
Ik ben Jurgen, niet mijn echte naam. Ik had via een kennis jullie site doorgekregen en heb alles aandachtig gelezen. Ik heb ook een verhaal te vertellen dat ik tegen niemand uit mijn omgeving durf te zeggen. Tegen niemand. Ze zouden me niet begrijpen en met - goed bedoelde opmerkingen - alleen maar verder in mijn ellende duwen. Mijn schreeuw naar aandacht wordt door hen nu al anders geinterpreteerd en ik vraag me vaak af wat het meeste pijn doet, de fysieke wonden, de wonden in mijn hart, of de woorden van omgeving moesten ze weten wat er gaande is.
Ik ben een jonge man van 35 jaar, 7 jaar gehuwd en heb twee prachtige zonen. Ik ben uit liefde gehuwd en zie mijn vrouw en kinderen dan ook doodgraag. Maar mijn vrouw heeft een probleem.
Ik heb tot mijn 26ste gestudeerd voor ingenieur en heb direct na mijn studies een goede baan gevonden. Ik kende mijn vrouw reeds 10 jaar, mijn eerste en enigste jeugdliefde. Na mijn studies besloten we al snel om te gaan samenwonen, twee jaar later zijn we gehuwd omdat onze eerste zoon in aankomst was, en we hadden reeds een eigen woonst gekocht. Dus we waren beiden klaar om een gezin te starten, en ons leven verder samen door te brengen, tot de dood ons scheidt.
Alhoewel ik al 10 jaar verkering had met mijn echtgenote, heb ik destijds nooit iets gemerkt aan haar.. Pas toen we samen woonde, merkte ik een duidelijke verandering in de vrouw die ik ervoor en erna kende. Na heel lang aandringen kwam ik erachter dat ze eigenlijk de diagnose ...
INTRO OVER ONS LUISTER COACH VERHALEN VRAGEN CONTACT